Esto es lo que quisiera, continuar viviendo, pero me costara muchisimo, procuro no pensar demasiado, es muy difícil, no puedo asimilar que nunca mas volverán los seres queridos pero el recuerdo sera para siempre.
La vida sigue y yo quiero vivirla, pero me siento muy sola terrible mente sola, es tan doloroso que incluso me cuesta respirar, los días son largos pero las noches no las soporto.
Quiero olvidar y espero que poco a poco el dolor sea menor asta que me deje vivir sin penas.
No me pondré mas triste quiero que mi próximo recuerdo sea mas mio.
AFRICANA
saludos desde canarias
Hace 12 años
4 comentarios:
el tiempo todo lo mitiga. Aquí estoy para lo que necesites. Un beso. Margot
Hola, Menchu. Soy Lucía.
Hace ya un mes que me fui de Sada. Aunque no tengo mucho tiempo, sigo visitando vuetros blogs y al llegar al tuyo me he encontrado con esta entrada. No sé lo que ha sucedido, pero intuyo que algo doloroso para ti. No sé bien qué decir que te consuele que no sea mandarte un fuerte abrazo y un beso.
Lucía.
Lo unico que se me atrevo decirte es que tienes que pensar que cuando pase un tiempo que lo tienes que tener para ti y vuelvas releer este comentario veras como la vida te va a ir cambiando, tomate tu tiempo y trata de hacer cosas que te ilucionen tu vida tu vida es lo que tienes que empezar a vivir, tiempo y un poco de tu parte..te mando un beso y no pieses distae tu mente en tantas cosas como sabes hacer lo que te gusta hacer tu vales mucho.
Eu tampouco sei moi ben que dicir, pero si que che quero dar un bico moi forte. Concordo con Stella, aínda que supoño non será sinxelo, deixa que pase o tempo e intenta distraerte, a vida da golpes duros pero tamén ten moitas cousas que merecen a pena, deixa que vaia cambiando pouco a pouco.
Un biquiño MOI forte e cariñoso.
Publicar un comentario